Διδάσκαλος του Γένους και Φιλικός (Μηλιές, Πήλιο 1758; -Σύρος 1828). Μετά τις σπουδές του στη γενέτειρά του και στην Κωνσταντινούπολη εγκαταστάθηκε το 1796 στη Βιέννη ως εφημέριος του ναού της εκεί ελληνικής παροικίας. Η δράση του όμως ήταν πολύ ευρύτερη: εκδοτική,συγγραφική, πολιτική. Από το 1799 έως το 1812 εκδίδει διάφορα έργα (μαθηματικά, αστρονομικά, ιστορικά, γεωγραφικά) Ελλήνων ή ξένων συγγραφέων σε δική του συνήθως μετάφραση. Από τα δικά του συγγράμματα πρέπει να μνημονευθεί η δίτομη Ελληνική Βιβλιοθήκη (1807), με βιογραφίες των αρχαίων συγγραφέων, και το μνημειώδες τρίτομο Λεξικό, της αρχαίας ελληνικής (1809- 1816). Στο μεταξύ, από το 1811 έως το 1814, εκδίδει το δεκαπενθήμερο περιοδικό Ερμής ο Λόγιος, από τις στήλες του οποίου ο Γαζής παρακολουθεί και σχολιάζει τα φιλολογικά γεγονότα και τα πνευματικά κινήματα της κεντρικής Ευρώπης. Ήταν το πιο αξιόλογο ελληνικό περιοδικό των προεπαναστατικών χρόνων.
Οπαδός του Κοραή – αν και είχε δικές του απόψεις σε άλλα ζητήματα – ο Γαζής πίστευε ότι μόνο μετά την πνευματική αφύπνιση του Γένους ήταν δυνατή η απελευθέρωση της Ελλάδας. Ξεκινώντας από την πεποίθηση αυτή, ιδρύει το 1814, μαζί με τον Καποδίστρια και άλλους διαπρεπείς Έλληνες, τη Φιλόμουσο Εταιρεία της Βιέννης, με σκοπούς άμεσα φιλολογικούς και πολιτιστικούς, απώτερα όμως πολιτικούς. Στα χρόνια αυτά περίπου τη δραστηριότητά του (και τις οικονομίες του) απορροφά κι ένα άλλο σχέδιο: η ίδρυση μιας σχολής ανώτερης στάθμης στο χωριό του, τις Μηλιές. Το 1817 φτάνει στην Οδησσό για να συλλέξει συνδρομές υπέρ της σχολής. Εκεί τον πλησιάζει ο Σκουφάς και του προτείνει να μπει στη Φιλική Εταιρεία. Ο Γαζής διστάζει επειδή φοβάται ότι το κίνημα είναι πρόωρο. Κατεβαίνει στις Μηλιές και μαζί με το στενό του φίλο και λόγιο Γρηγόριο Κωνσταντά εργάζεται για την καλύτερη οργάνωση της σχολής, που είχε αρχίσει να λειτουργεί από το 1815. Εκεί τον συναντά ο Ξάνθος το 1818 και διαλύει τους δισταγμούς του. Αισιόδοξος κι ενθουσιώδης καθώς ήταν ο Γαζής αναλαμβάνει με ζήλο την αποστολή του: μυεί νέα μέλη στην Εταιρεία, συνεννοείται με ντόπιους οπλαρχηγούς, προετοιμάζει τα πνεύματα. Το Μάιο του 1821 φορώντας τα άμφιά του, αλλά και ζωσμένος τ΄ άρματα, κηρύσσει την επανάσταση στη Θεσσαλομαγνησία.
Κατά την περίοδο του Αγώνα ήταν μέλος του Αρείου Πάγου και έλαβε μέρος σε όλες τις εθνοσυνελεύσεις. Αργότερα παραμερίστηκε και αναγκάστηκε να γίνει σχολάρχης στην Τήνο και μετά στη Σύρο, όπου πέθανε.