αισχρά πρόσωπα (λατ. Personae turpes).
Έτσι ονομάζονταν στο βυζαντινό ρωμαϊκό δίκαιο τα πρόσωπα με μειωμένη κοινωνική υπόληψη. Για να χαρακτηριστεί ένα πρόσωπο αισχρό (έννοια ελαφρότερη της ατιμίας) θα έπρεπε να είχε καταδικαστεί για κάποια αξιόποινη πράξη (κλοπή κλπ.) ή να ασκούσε ορισμένα κοινωνικά επιλήψιμα επαγγέλματα, όπως της εταίρας, του προαγωγού και στο Βυζάντιο του ηνιόχου, μίμου κλπ.) ή να ήταν επιρρεπής σε ορισμένες κακές έξεις (ναρκωτικά κλπ.). Στο σημερινό Δίκαιο δεν υφίσταται ρητά καθορισμένη από το νόμο κατηγορία αισχρών προσώπων. Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις όπως για την ανάληψη του έργου του επίτροπου, την άσκηση του δικαιώματος αποκλήρωσης κατιόντα, την έγερση αγωγής για αναγνώριση της πατρότητας κλπ., λαμβάνεται υπόψη από το δικαστήριο και ο καθόλου ηθικός και κοινωνικός βίος του ατόμου.