Γένος φυτών της οικογένειας των Φηγιδών (δικοτυλήδονα) με 200 περίπου είδη μεγάλης σημασίας για τη δασική οικονομία των χωρών του βορείου ημισφαιρίου (quercus). Η βελανιδιά που επιστημονικά χαρακτηρίζεται δρυς, είναι γνωστή σε πολλά είδη και ποικιλίες.
Κάθε είδος και ποικιλία είναι δεμένη με ορισμένο φυσικό περιβάλλον, και γι΄ αυτό τα δάση που σχηματίζει κάθε μια από αυτές χαρακτηρίζονται από ειδική οικολογία: π.χ. η αριά (δρυς η αριά) είναι τυπικό είδος του μεσογειακού δάσους, η δρυς η χνοώδης του παραμεσογειακού, ενώ η δρυς η έμμισχος και η δρυς η άμισχος καταλαμβάνουν τις χαμηλές πεδιάδες στους πρόποδες των βουνών. Η δρυς η έμμισχος είναι δέντρο μεγαλοπρεπές που το ύψος του φτάνει συχνά τα 25 μ. και η διάμετρος του κορμού του τα 3 μ. Σχηματίζει μεγάλα δάση στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Μοναχικά άτομα ή συστάδες συναντιούνται σχεδόν σε όλη την Ελλάδα μέσα σε δάση χαμηλών ή ορεινών περιοχών και είναι γνωστά με τα κοινά ονόματα: δέντρο, ρένια, ροτούκι, ρουπάκι. Ο κορμός έχει φλοιό γκρίζο σκούρο με βαθιές και χονδροειδείς ρωγμές. Η κόμη είναι πλατιά με φύλλα που αναπτύσσονται ενωμένα με τα άνθη, βραχύμισχα, προμήκη, αντωοειδή, λεία, με ακανόνιστους λοβούς. Από τα άνθη τα άρρενα (δημονοφόρα) κιτρινοπρασινωπά και σεπαλοειδή, σχηματίζουν μακρουλούς ιούλους, ενώ τα θηλυκά ενώνονται ανά 3-4 στην άκρη ενός βλαστού και περιβάλλονται από μικρά λέπια, που προσκολλιούνται το ένα επάνω στο άλλο, διαμορφώνοντας, μετά την αποξύλωσή τους, ένα στερεό κύπελλο, ενώ ο μίσχος πάνω στον οποίο φέρονται μακραίνει πάρα πολύ. Ο καρπός (βελανίδι) είναι κάρυο όπως σε όλα τα είδη δρυός και χαρακτηρίζεται από έναν ποδίσκο πολύ μακρύτερο από το μίσχο των φύλλων του δέντρου αυτού. Η δρυς η άμισχος δεν διαφέρει από την προηγούμενη παρά μόνο στο ότι έχει φύλλα με μικρό μίσχο και βελανίδια σχεδόν χωρίς ποδίσκο. Κατά τα υπόλοιπα εκτιμιέται ως μια ποικιλία της προηγούμενης (δρυς. της εμμισχου). Και τα δύο είδη μπορούν να χαρακτηριστούν ως ποικιλίες της Δρυός της αγρίας.
Η δρυς η κήρρις είναι πολύ συγγενής προς τις προηγούμενες· πρόκειται για δέντρο της ευρωπαϊκής δασικής χλωρίδας. Στην Ελλάδα σπάνια συναντιέται σε καθαρές συστάδες, συνήθως είναι αναμειγμένη με άλλα δέντρα σε όλη σχεδόν τη χώρα και είναι γνωστή με τα κοινά ονόματα τσέρο, ρουπάκι, δέντρο. Ο κορμός έχει φλοιό με βαθιές κάπως ευθύγραμμες ρωγμές. Τα φύλλα της είναι στενόμακρα, χονδροειδή και βαθιά λοβώδη τα βελανίδια είναι μεγάλα με κύπελλο, σχηματισμένα από άφθονα λέπια.
Η δρυς η αιγίλωψ, γνωστή στη χώρα μας ως ήμερη βελανιδιά, ευδοκιμεί σε θερμό περιβάλλον και γι΄ αυτό είναι διαδομένη στις πεδιάδες και στις προσβάσεις των ορέων σε όλη σχεδόν την Ελλάδα και στα νησιά. Το ύψος της φτάνει τα 30 μ., έχει φύλλα έμμισχα, δερματώδη, χνουδωτά, με οξύληκτους ανόμοιους λοβούς και παράγει τους μεγαλύτερους καρπούς από όλες τις βελανιδιές. Το κύπελλο του καρπού είναι επίσης μεγάλο και φέρνει παχιά, μακρά και πυκνά λέπια. Η δρυς η αιγύλωψ έχει σημαντική οικονομική σημασία για την Ελλάδα γιατί από τα κύπελλα των καρπών, τα οποία περιέχουν 40% ταννίνη, εξάγεται με βιομηχανική απόσταξη εκχύλισμα χρήσιμο στη βυρσοδεψία και στη βαφική. Η ελληνική παραγωγή δεψικών βελανιδιών (κύπελλα) υπολογίζεται συνολικά σε περισσότερους από 20.000 τόνους, με κυριότερες περιοχές παραγωγής τη Μυτιλήνη, Κρήτη, Ακαρνανία, Θεσπρωτία, Λακωνία, Αλεξανδρούπολη και αρκετές άλλες ακόμα.Εκτός από αυτές η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει τα είδη: δρυς η κοκκοφόρα ή πουρνάρι, δρυς η Μακεδονική, αριά (δρυς η αρία), δρυς η ψευδοφελλώδης, δρυς η κηκιδοφόρος και δρυς η πυκνή.
Από τα ξενικά είδη το πιο ενδιαφέρον είναι η φελλοδρύς (δρυς η φελλοδρύς), από το φλοιό της οποίας γίνεται ο φελλός. Τα δάση δρυός της Ελλάδας καλύπτουν περίπου έκταση 8.000.000 στρεμμάτων. Το ξύλο όλων σχεδόν των βελανιδιά είναι βαρύ, σκληρό, συμπαγές, με χρώμα ωχρώδες ή κοκκινωπό (δρυς η κήρρις), δε σαπίζει εύκολα και χρησιμοποιείται σε πλήθος ξυλουργικές εργασίες, όπως π.χ. στην οικοδομική, ναυπηγική, επιπλοποιία, στην κατασκευή βαρελοσανίδων, δοκαριών σταθεροποίησης σιδηροδρομικών γραμμών, κλπ. Επειδή παρουσιάζει υψηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες παρασκευάζονται απ αυτό ξυλάνθρακες άριστης ποιότητας. Ο φλοιός είναι πλούσιος σε δεψικές ουσίες όπως επίσης τα κύπελλα των καρπών και τα ζωοκηκίδια, που σχηματίζονται στα δύλα με το τσίμπημα ενός εντόμου (είδος κύνιπος). Και τα τρία χρησιμοποιούνται στη βυρσοδεψία, στη βαφική και στη φαρμακευτική. Οι καρποί της βελανιδιά, τα βελανίδια, αποτελούν θρεπτική τροφή για τα ζώα και κυρίως για τους χοίρους.