Σαν Σήμερα την 2 Φεβρουαρίου, του 1853, στην Ερμούπολη της Σύρου, γεννήθηκε ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής και πέθανε στο Φάληρο την 26 Αυγούστου του 1919.
Στα χρόνια των γυμνασιακών σπουδών του έζησε στην Αθήνα. Ο πατέρας του φιλοδόξησε να τον κάνει παπά, αυτός όμως προτίμησε, για ν’ αποφύγει το ιερατικό στάδιο, να ταξιδέψει μακριά. Εργάστηκε ως υπάλληλος κάποιου σιτέμπορου στη ρωσική πόλη Ταϊγάνι (σήμερα Ταγκανρόγκ), όπου υπήρχε ακμαία ελληνική παροικία. Αλλά η Αθήνα τον τράβηξε σύντομα πάλι πίσω. Παρακολούθησε μαθήματα στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστήμιου και παράλληλα άρχισε να συνεργάζεται με διάφορες εφημερίδες, κυρίως σατιρικές· το ταλέντο του είχε αρχίσει να εκδηλώνεται. Παίζοντας με το όνομά του, υπόγραφε γαλλικά, με τη λέξη souris ( ποντικός). Η καθιέρωση ήρθε αργότερα, όταν ίδρυσε την τετρασέλιδη εβδομαδιαία εφημερίδα Ρωμηός (1883-1918), που την έγραφε μονος του. Το 1897, εξαιτίας μιας δηκτικής σάτιρας εναντίον του βασιλιά Γεώργιου Α’ και της βασίλισσας Όλγας, που τους κατηγορούσε για αδιαφορία απέναντι στα μεγάλα εθνικά θέματα, αναγκάστηκε να μείνει κρυμμένος επί σαράντα ημέρες, μετακινούμενος από σπίτι σε σπίτι, για ν’ αποφύγει την ποινική δίωξη. Στο βάθος όμως η ελληνική κοινωνία και πολιτεία του χάριζε την αμέριστη κατάφαση και τον ενθουσιασμό για το ταλέντο του, όπως φανερώνει το γεγονός, ότι η Βουλή αποφάσισε να τον προτείνει, επίσημα, για το βραβείο Νομπέλ, και η κυβέρνηση τον κήδευσε με τιμές στρατηγού.
Ο Σουρής, που τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων (1915), είχε αυτό που ονομάζουμε σατιρική φλέβα. Η σάτιρα του ήταν ανεξάντλητη. Κάθε Δευτέρα άρχιζε να γράφει την εφημερίδα του, που την Πέμπτη βρισκόταν κιόλας στο τυπογραφείο, για να κυκλοφορήσει το Σάββατο. Με τους στίχους του γελοιογραφησε την κοινωνία της εποχής του, επισήμανε επίμονα τις αδυναμίες της, αλλά με ένα τρόπο που φρόντιζε να είναι πάντα ευχάριστος. Γι’ αυτό καλλιέργησε μια ποίηση εύκολη και άκοπη, βασισμένη σε απλουστευμένη μετρική και στην κοινή ομιλούμενη γλώσσα της εποχής. Καφενόβιος ο ίδιος, δε στράφηκε – σε μια εποχή κάμψης – προς τα πίσω), προς την μπαρουτοκαπνισμένη εποχή του Αγώνα, αλλά, χωμένος στη βοή και στους καπνούς τον καφενείων, περιέγραφε, χωρίς πάθος, τα τυπικά ελαττώματα του συγκαιρινού του αστού Ελληνα και τις ανακολουθίες του ανοργάνωτοι) «δημόσιου», που παρέπαιε κατά κανόνα. Ο Σουρής είναι ο κατεξοχήν «πεζός» ποιητής. Ομορφα είπε γι’ αυτόν κάποτε ο Παλαμάς, πως η άφτερη μούσα του δεν πέταξε σε άλλη σφαίρα, ούτε καν πέρα από τα βουνά της ελληνικής πρωτεύουσας, έχουν όμως τα κείμενά του την αξία μιας μαρτυρίας. Σε ξεχωριστούς τόμους εκδόθηκαν τα παρακάτω ποιητικά του βιβλία: Συλλογή λυρικών ασμάτων (1873), Τα τραγούδια μου (1876), Λόγοι Φιλιππικοί (1878), Κυανή βίβλος της Ελλάδος (1881), Ποιήματα (τόμοι 5, 1882 1891), Ο Φασούλης φιλόσοφος (1891), Άπαντα (τόμοι 3, 1941-47), Απαντα (τόμοι 2, 1954), επανέκδοση 1960 και 1964, Άπαντα (τόμοι 5, 1966). Έγραψε 17 κωμωδίες που παίχτηκαν στο θέατρο και μετάφρασε τις Νεφέλες του Αριστοφάνη. Από τα θεατρικά του έργα αναφέρουμε τον Αναπαραδιάδη (1884), την Περιφέρεια και το Δεν έχει προσόντα.
εξωτερικοί σύνδεσμοι