Διάκος Αθανάσιος
Ηρωικός αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στην Μουσουνίτσα Παρνασσίδας το 1786; και σκοτώθηκε το 1821 στην Αλαμάνα. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Μασσαβέτας. Παρ’ όλο που ανήκε σε οικογένεια αρματωλών η οικογένεια του τον προόριζε για τον ιερατικό χώρο, λόγω τάματος, ένεκα ασθενείας του. Σε νεαρή ηλικία δέχτηκε το μοναχικό σχήμα στη Μονή του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου στην Αρτοτίνα Δωρίδας και γρήγορα χειροτονήθηκε διάκος (εξού και το επίθετό του). Αυτή η σύζευξη των δύο αντίρροπων στοιχείων, του ηρωικού απο την αρματολική γενιά και της εσώστρεφης διάθεσης αποτελεί το ιδιαίτερο γνώρισμα της μορφής του. Οταν ο βοεβόδας Σαλώνων Φερχάτ τον προσέβαλε, πέταξε τα ράσα και ακολουθώνταας την πατρογονική παράδοση κατέφυγε στον αρματολό της περοχής Σκαλτσοδήμο και δεν άργησε να αναδειχτεί σε πρωτοπαλίκαρό του.
Από το 1814 έως το 1816 υπηρέτησε τον Αλή πασά στο σώμα των τσοχανταρέων. Εκεί συνδέθηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο ο οποίος τον πήρε πρωτοπαλίκαρο στο αρματολίκι του στην Λειβαδιά και γύρω στο 1818 μυήθηκαν και οι δύο στην Φιλική Εταιρεία.
Οταν το 1820 εκδηλώθηκε η ανταρσία του Αλή πασά ο Οδυσσέας υποχρεώθηκε να αφήσει την Βοιωτία της οποίας οπλαρχηγός ανακυρήχτηκε ο Διάκος. Ετσι η Επανάσταση τον βρήκε σε καίριο πόστο ώστε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εξέγερση της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος μαζί με τον Πανουργιά, τον Δυοβουνιώτη, τον Καλύβα κ.α. Μ’ αυτούς αποφασίσθηκε ν’ αντιταχθεί στην πεδιάδα του Σπερχειού, εναντίον του πρώτου σοβαρού εκστρατευτικού σώματος με 9.000 μαχητές που έστειλε ο Χουρσίτ πασάς από τα Γιάννενα υπο την αρχηγία των πασάδων Κιοσσέ Μεχμέτ και Ομέρ Βρυώνη, για να καταπνίξει την επανάσταση. Την αντίσταση την οργάνωσε ο Διάκος, αλλά επειδή οι οπλαρχηγοί δεν κράτησαν επίκαιρες θέσεις που τους έταξε, υποχρεώθηκε ο ίδιος με το δικό του σώμα μονάχα 500 άνδρες να αντιμετωπίσει τον εχθρό στην Γέφυρα της Αλαμάνας.
Υστερα από σκληρή μάχη ο Διάκος αποσύρθηκε με δέκα πιστούς πολεμιστές στη θέση
Αγαλμα του Αθανάσιου Διάκου στη Λαμία
Μανδροστάματα της Μονής Δαμάστας, την 23 Απριλίου 1821. Μετά από μία ώρα μάχης απόμεινε μόνος και με τραύμα στο δεξιό ώμο, πιάστηκε αιχμάλωτος και οδηγήθηκε στην Λαμία.
Εκεί ο Ομέρ Βρυώνης του πρότεινε συνεργασία,
αλλά ο Διάκος αρνήθηκε απαντώντας “Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω” και έτσι εκτελέστηκε με τον μαρτυρικό θάνατο του ανασκολοπισμού, σε ηλικία 35 ετών.
Η ξακουστή φράση “Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι” ήταν το μονάδικο παράπονο που βγήκε απ’ τα χείλη του, προβλέποντας την ανάσταση του Ελληνισμού.
Στη θέση Αλαμάνα αναγέρθηκε μνημείο για να θυμίζει τον ηρωισμό του.