Θεά των Λατίνων, αντίστοιχη με την Αρτεμη των Ελλήνων. Ήταν κόρη του Δία και αδελφή του Απόλλωνα και το περιφημότερο λατρευτικό της κέντρο, όπου λατρευόταν μαζί μ΄ ένα μυστηριώδη θεό ή ήρωα, το Βίρμπιο, βρισκόταν στους πρόποδες του Αλβανού όρους (το σημερινό Μόντε Κάβο) στη βόρεια όχθη της λίμνης Νέμι, μέσα σ΄ ένα ιερό άλσος. Από τη γειτονική πόλη Αρικία είχε πάρει την προσωνυμία Αρικίνα. Ο ιερέας της, που ιερουργούσε εκεί, λεγόταν «βασιλιάς του δάσους» (rex nemorensis), και έπρεπε να είναι οπωσδήποτε, δούλος: έπαιρνε δε το αξίωμά του αφού προκαλούσε σε αγώνα και σκότωνε τελετουργικά τον προκάτοχο του: είναι ένα περίεργο έθιμο, που δεν το ξανασυναντάμε σ΄ολόκληρη την κλασική αρχαιότητα. Είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα πρωτόγονο έθιμο, που κατάγεται από την προϊστορική εποχή και διατηρείται ως τους αυτοκρατορικούς χρόνους.
Η Διάνα ήταν από τις κύριες θεότητες της ομοσπονδίας των λατινικών πόλεων, που τη λάτρευαν σε κοινές γιορτές. Όταν η Ρώμη εδραίωσε την κυριαρχία της στο Λάτιο, οικειοποιήθηκε τη λατρεία της ιδρύοντας ένα ναό της θεάς στον Αβεντίνο λόφο: η παράδοση τοποθετεί το γεγονός αυτό στη βασιλεία του Σέρβιου Τύλιου.
Στο ναό της Διάνας nemorensis λατρευόταν επίσης και η Ηγερία, προστάτισσα των τοκετών, την οποία επικαλούνταν οι γυναίκες που, με την ευκαιρία της γιορτής της Διάνας τον Αύγουστο, έκαναν νυχτερινό προσκύνημα στο ιερό του Νέμι. Στους τοίχους και στους κίονες του ναού, καθώς και στα δέντρα του ιερού άλσους, ήταν κρεμασμένα πολλά κεντήματα, αναθηματικοί πίνακες και άλλα αφιερώματα στη θεά.
Τη Διάνα λάτρευαν ιδιαίτερα οι δούλοι, από τους οποίους εκλεγόταν και ο ιερέας της θεάς.
Η Διάνα σχετιζόταν και με τη σελήνη (ονομαζόταν Τρίμορφη, υπαινιγμός για τις σεληνιακές φάσεις) και προστάτευε τα σταυροδρόμια (είχε την προσωνυμία Τριοδίτις (Trivia) και τις μαγικές πράξεις.
Ορισμένες από τις ιδιότητές της δεν είναι ίσως καθαρά λατινικές, αλλά προέρχονται από την ταύτισή της με την Αρτεμη.