Επιφανής Ελληνας λόγιος των χρόνων της Αναγέννησης (Θεσσαλονίκη 1400-Καλαβρία 1476;). Μετά την άλωση της πατρίδας του από τους Τούρκους (1430) κατέφυγε στην Ιταλία, όπου συμπλήρωσε τις κλασικές του σπουδές. Σταδιοδρόμησε αρχικά ως καθηγητής της ελληνικής στο πανεπιστήμιο της Φερράρας (1441-1450) και αργότερα ως μεταφραστής αρχαίων ελληνικών έργων στη λατινική. Μετά το θάνατο του κυριότερου προστάτη του, του καρδινάλιου Βησσαρίωνα (1472), ο Γαζής αποτραβήχτηκε σ’ ένα μοναστήρι της Καλαβρίας, όπου και πέθανε.
Εκτός από δυο θεολογικές πραγματείες, με τις οποίες υποστηρίζει τις δογματικές απόψεις των Δυτικών στη σύνοδο της Φλωρεντίας, έγραψε και διάφορα μικρά φιλοσοφικά έργα για να ελέγξει τον πλατωνισμό και τη διδασκαλία του Πλήθωνα. Το γνωστότερο όμως από τα έργα του είναι μια Γραμματική της ελληνικής, που είχε μεγάλη κυκλοφορία και ήταν σε σχολική χρήση ως τις αρχές του περασμένου αιώνα.