Η γνωστή Λουΐζα, ή λεμονόχορτο με τη χαρακτηριστική μυρωδιά του λεμονιού. Το φυτό προέρχεται από την ‘Αμερική άλλα έχει εγκλιματισθεί τελείως στην Ελλάδα. (Aloizia ή Lippia citriodora) οίκ. Ίεροβοτανωδών (Verbenaceae)
Είναι ένας θάμνος — ή μικρό δενδράκι — που ρίχνει τα φύλλα του το χειμώνα. Τα φύλλα του είναι στενόμακρα μυτερά και φυτρώνουν 3-4 μαζί από το ίδιο σημείο κυκλικά. Τα άνθη σε τσαμπιά πολλά μέχρι την κορυφή του στελέχους. Δεν είναι κανονικά τα άνθη που είναι και πολύ μικρά σχετικώς και ασπριδερά στο χρώμα — βγαίνουν το καλοκαίρι μέχρι τις αρχές του φθινόπωρου.
Πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα πού παίρνονται το φθινόπωρο (καλύτερα είναι να στρωματώνονται σε άμμο για να ριζώσουν και έπειτα να φυτευτούν στον οριστικό τόπο, πού πρέπει να έχει καλό χώμα, διαπερατό και δροσερό). Το μάζεμα (φύλλων, βλαστών, ανθέων) γίνεται το καλοκαίρι.
Στη θεραπευτική χρησιμοποιούνται και οι βλαστοί και τα φύλλα και τα άνθη. Γίνεται αφέψημα με 10 – 20 γρ. σε ένα λίτρο νερό, το όποιο πίνεται ως «τσάι» υγιεινό πού συντελεί και στο αδυνάτισμα του σώματος. Η Λουΐζα είναι φυτό τονωτικό, στομαχικό, αντιπυρετικό, εφιδρωτικό και αντισπασμωδικό. Είναι ακόμη καταπραϋντικό, Ιδιαίτερα των βρόγχων, και της ρινικής κοιλότητας. Κατά της διάρροιας και της αιμορραγίας. Ευεργετικό με καταπλάσματα στους νευρικούς πόνους και νευρικές κεφαλαλγίες, καθώς και στους πόνους των αυτιών. Το αιθέριο λάδι του φυτού χρησιμοποιείται βιομηχανικώς με πολλούς και διαφόρους τρόπους (αρωματοποιία, ζαχαροπλαστική, ποτοποιία κλπ.).