Ελληνική θεότητα, το πεδίο δράσης, της οποίας – ο άγριος κόσμος των ποιμένων – ήταν παρόμοιο μ΄ εκείνο του Ερμή, του οποίου θεωρούνταν γιος. Περισσότερο δαίμων παρά θεός είχε ζωώδη χαρακτηριστικά (παριστανόταν με κέρατα και κατσικίσια πόδια: εικονογραφικός τύπος που θα υιοθετηθεί αργότερα από τους χριστιανούς για την παράσταση του διαβόλου) και σύμβολα του τον ποιμενικό αυλό (σύριγγα) και το ραβδί των βοσκών, καθώς κι ένα κλαδί ή στεφάνι πεύκου. Τον θεωρούσαν επικίνδυνο ιδίως κατά τις μεσημβρινές ώρες, και σ΄ αυτόν αποδιδόταν εκείνη η κατάσταση τρόμου που παραλύει, η οποία από το όνομά του ονομάστηκε «πανικός». Η λατρεία του Πάνα γεννήθηκε στην Αρκαδία, και μόλις τον 5ο αι., μετά τη μάχη του Μαραθώνα, εισάχθηκε στην Αθήνα. Λατρευόταν σε μικρά αγροτικά ιερά μαζί με τις Νύμφες και τον Ερμή.
Οι Ρωμαίοι ταύτισαν τον Πάνα με το Φαύνο.