Ρολόι εκκρεμές.

Κατά τα τέλη του 16ου αιώνα, ο Γαλιλαίος συνέλαβε την αρχή του ισοχρονισμού των ταλαντώσεων ενός εκκρεμούς. Την αρχή αυτή την εκμεταλ­λεύτηκαν στην τεχνική των ρολογιών μόνο μισό αιώνα αργότερα, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στην ωρολογοποιία. Πριν από την εισαγωγή του εκκρεμούς, η ακρίβεια της μέτρησης του χρό­νου ήταν πολύ χαμηλή. Ένα σφάλμα ενός τέ­ταρτου της ώρας την ημέρα ήταν κάτι το κανο­νικό. Η ακριβής μέτρηση του χρόνου έγινε δυ­νατή μόνο με την εμφάνιση του εκκρεμούς. Η κατασκευή ενός μηχανικού ρολογιού με εκκρεμές ως ρυθμιστή, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά από το Χόυχενς το 1657. Ο Γαλιλαίος εξάλλου είχε κατασκευάσει από το 1641 ένα σχέδιο ρολογιού με εκκρεμές. Μια άλλη εφεύρεση του Χόυχενς στον τομέα της ωρολογοποιίας είναι «το βάρος διατήρησης»: ένα σύστημα δηλαδή που διατη­ρεί τη δύναμη του μηχανισμού ενώ ξετυλίγεται το αρχικό βάρος ή το ελατήριο. Στο Χόυχενς ε­πίσης ανήκει (αν και ο Χουκ ισχυρίστηκε πως το εφεύρε πρώτος) ο ταλαντωτής με ελατήριο (τρίχα) που επέτρεψε να περιοριστεί πολύ ο όγ­κος των ρολογιών. Ο ταλαντωτής, που ελέγχεται από σπειροειδές ελατήριο, ταλαντεύεται γύρω από το δικό του άξονα με περίοδο σταθερής ταλάν­τωσης, που εξαρτιέται από τη ροπή αδράνειας του ταλαντωτή και την ελαστικότητα και το μά­κρος του ελατήριου. Η επιτάχυνση της βαρύτη­τας επομένως δεν επηρεάζει την κίνηση του ρολογιού· επιπλέον, καθώς η γωνιακή επιτάχυνση ενός ταλαντωτή με ελατήριο είναι κατά πολύ ανώτε­ρη από την επιτάχυνση οποιουδήποτε χτυπή­ματος που μπορεί να δοθεί σ’ ένα ρολόι, ο ταλαντω­τής λύνει το πρόβλημα του φορητού ρολογιού, που υ­πόκειται στις κινήσεις του ανθρώπου που το κρατά και στα πιθανά χτυπήματα.