Σαν Σήμερα 17 Απριλίου,
Του 1863 γεννήθηκε ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και πεθαίνει την 29 Απριλίου 1933. Ο πατέρας του έμπορας και η μητέρα του από φαναριώτικη οικογένεια της Πόλης. Η εμπορική ιδιότητα του πατέρά του και η αρχοντιά της μητέρας του, συντελούν στη διαμόρφωση του χαρακτήρά του. Από νηπιακή ηλικία βρίσκεται στην Αγγλία και ξαναγυρνά στη γεννέτειρά του σε ηλικία εννέα χρονών, μιλώντας μόνο αγγλικά. Τότε αρχίζει να μαθαίνει ελληνικά. Τα επόμενα δέκα χρόνιο μετακινείτο σε Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Παρίσι, Αλεξάνδρεια. Ο πατέρας του πεθαίνει νωρίς και έτσι αναγκάζεται να δουλέψει, και σταματά ανακουφισμένος το 1922 με μια μικρή σύνταξη.
Το 1886 σε ηλικία 23 ετών δημοσιεύει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα, και συγκεντρώνει τις συλλογές. Κυκλοφορούν τα Ποιήματα, σε δύο συλλογές, το 1904 και το 1910. Μέχρι το 1935 κυκλοφορεί το σύνολο των ποιημάτων του, όπου περιλαμβάνονται τα σιωπηρά αποκηρυγμένα πρώτα ποιήματά του και τα ανέκδοτα. Τα ποιήματά του χαρακτηρίζονται από μία απλότητα στο ύφος, βγαλμένη από μία επίμονη αναζήτηση της καίριας λέξης που κάνει περιττές τις περιφράσεις και τους πλατειασμούς. Έτσι η ποίηση του γίνεται άφθαστη σε επιγραμματικότητα. Πολλοί στίχοι γίνονται παροιμίες, που ακούγονται από στόματα που δεν έχουν διαβάσει τον Καβάφη “αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις”, “και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;”, “δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό” κ.α. Οι στίχοι που χρησιμοποιεί ο Καβάφης είναι λιτοί και επιγραμματικοί, διότι έχει την ικανότητα να ανακαλύπτει τη συμπυκνωμένη δραματική και αισθητική δύναμη που κρύβουν κάποτε οι λεπτομέρειες. Καταργεί τα μέτρα και την ομοιοκαταληξία, η οποία στις λίγες περιπτώσεις που υπάρχει είναι για να δίνει κάποιο ειρωνικό τόνο. Πολλά από τα ποιήματα είναι ερωτικά και συχνά ηδονιστικά με ιδιαίτερη έξαρση της ροπής του προς την ομοφυλοφιλία. Αυτή η τόλμη ξαφνιάζει, αλλά πετυχαίνει να μετουσιώσει αυτά τα θέματα σε τέχνη. Η αγάπη του για την ιστορία και το παρελθόν είναι ένα στοιχείο της προσωπικότητάς του και έτσι γράφει πολλά ποιήματα ιστορικά, που είτε τα δικά του προσφιλή θέματα τα πλαισιώνει η ιστορία είτε η ιστορία του παρέχει τα σύμβολα για την έκφραση των δικών του ροπών και αντιλήψεων. Δίνει τολμηρά και πρωτοφανέρωτα στην ποίηση θέματα, φιλτραρισμένα όμως ευγενικά από το χρόνο και την ανάμνηση. Η ποίηση είναι αυστηρά ανθρωποκεντρική, με εξορισμένη τη φύση, που εμφανίζεται μόνο μία φορά σαν ομορφιά χαμένη (Θάλασσα του πρωιού). Αυτός ο εξορισμός είναι συνειδητός.
Μοναχικός και παράδοξος, περίεργη και μοναδική η ποίησή του, μένει μια ανεπανάληπτη και κορυφαία ώρα της νεοελληνικής ποίησης.
Από τους μεγαλύτερους ποιητές μας, ίσως ο μόνος με παγκόσμια απήχηση, με διάφορα πεζά κείμενα, κριτικά σημειώματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και δοκίμια, τα οποία δεν προσθέτουν πολλά στο έργο του, όμως βοηθούν στην καλύτερη ερμηνεία του.