Χάλκινο άγαλμα Σειληνού
Μυθικοί δαίμονες. Αρχικά τους θεωρούσαν αρσενικά πνεύματα των τρεχούμενων νερών, που κάνουν εύφορη τη γη και τα οποία ήταν προικισμένα με σύνεση και προφητικές ικανότητες. Από τον 5ο όμως π.Χ. αι., εμφανίστηκαν στην ακολουθία του Διόνυσου, αχώριστοι σύντροφοι του στις περιοδείες και τους πολέμους του εναντίον των Γιγάντων, των Ινδών κ.ά., όπως οι Σάτυροι, με τους οποίους πολλές φορές ταυτίζονται αφού, σύμφωνα με μαρτυρίες του Παυσανία, Σειληνοί ονομάζονταν οι ενήλικοι Σάτυροι. Οι δαίμονες αυτοί κατάγονταν από τη Θράκη και τη Φρυγία. Λέγεται μάλιστα ότι ο βασιλιάς της Φρυγίας Μίδας έπιασε ένα Σειληνό κοντά σε μια πηγή και, αφού έριξε στο νερό κρασί με αποτέλεσμα να τον μεθύσει, του απόσπασε το χρησμό ότι η μεγαλύτερη ευτυχία για τον άνθρωπο θα ήταν να μην γεννιόταν ποτέ ή αν γεννηθεί να πεθάνει το γρηγορότερο.
Στα έργα τέχνης, οι Σειληνοί εμφανίζονται με αυτιά και ουρά αλόγων και πολλές φορές είναι οπλισμένοι. Η αρχαία ωστόσο πλαστική τους παρουσίαζε, πότε γέρους με πατρική έκφραση να κρατούν στην αγκαλιά τους το Βάκχο σε νηπιακή ηλικία, και πότε, κοντόχοντρους και μεθυσμένους άντρες, αποκρουστικούς στην όψη, στεφανωμένους με κληματόφυλλα και σταφύλια να κρατούν «θύρσο» ή μαγκούρα. Πολλές φορές ήταν ξαπλωμένοι δίπλα σε ασκί και άλλοτε πάνω σε γάιδαρο, που ήταν και το ιερό τους ζώο. Ο γνωστότερος από τους Σειληνούς ήταν, κατά τη μυθολογία, ο βασιλιάς της Νίσας στη Λιβύη, ο οποίος ήταν γιος του Ερμή ή του Πάνα και κάποιας νύμφης. Αυτός, σύμφωνα πάντοτε με τη μυθολογία, διατέλεσε παιδαγωγός του Διόνυσου.
Παπποσειληνός ή Πάππος: γέροντας αρχηγός των Σειληνών (silenus, sileni), κωμικό πρόσωπο της αρχαίας δραματικής ποίησης, γνωστό κυρίως από τον Πολυδεύκη (Pollux). Στην αγγειογραφία παρίσταται μεθυσμένος και ντυμένος με κωμική ενδυμασία.
Άγαλμα Παππασειληνού από τη ρωμαϊκή σκηνή του Θεάτρου του Διονύσου 1ος ή 2ος αι. μ.Χ.
Κολοσσιαίο άγαλμα γυμνού Παππασειληνού από τη ρωμαϊκή σκηνή του Θεάτρου του Διονύσου, πιθανώς σε στάση Άτλαντα. 1ος ή 2ος αι. μ.Χ.