Σύμφυτον το φαρμακευτικόν οίκ. Βαρραγινωδών.
Στην Ελλάδα συναντούμε το φυτό αυτό, αυτοφυές, αλλά σπάνια με τα κοινά ονόματα: Χονδρούτσικο, Στεκούλι. Το φυτό φθάνει σε ύψος ως 60 εκ. Το στέλεχός του είναι πολύκλαδο, δυνατό, ευθύ, τετραγωνικό, λίγο μεμβρανώδες στις γωνιές. Ή ρίζα του είναι χονδρή, μακρουλή, Ινώδης. Τα φύλλα του είναι αντίθετα, αρκετά μεγάλα, μακρουλά, τραχειά με μικρές τρίχες. Τα κατώτερα φύλλα του είναι μεγάλα ωοειδή επιμήκη. Τα ανώτερα άμισχα. Τα άνθη του φαίνονται στις αρχές του καλοκαιριού, σε μικρά τσαμπιά, ασπροκίτρινα ή υπέρυθρα. Ο καρπός είναι με τέσσερα «αχαίνια» ευδιάκριτα, ζαρωμένα.
Το Σύμφυτο συναντάται στα υγρά λιβάδια, στις άκρες νερών. Βλασταίνει κυρίως στα βόρεια μέρη. Θεραπευτικώς χρησιμοποιείται η ρίζα του φυτού, που είναι μακριά ως 30 πόντους, σαρκώδης, από μέσα, άοσμη, γλοιώδης. Άλλα και τα φύλλα του χρησιμοποιούνται και ως αφέψημα.Η συλλογή του γίνεται οποτεδήποτε σε φρέσκια κατάσταση. Κόβεται σε κομμάτια, σαν πρόκειται να ξεραθεί.
Το φυτό αυτό (ή ρίζα του) είναι κατά τής διάρροιας, τής δυσεντερίας, των αιμορροΐδων, της μήτρας και κατά τής αιμοπτύσεως. Η ρίζα του φυτού είναι ακόμη αντιβηχική. Το γλοιώδες υλικό τοποθετείται στα εγκαύματα πρώτου βαθμού για κατευνασμό. Ομοίως, το ίδιο υλικό τοποθετείται στους μαστούς πού έχουν σκασίματα. Φρέσκα φύλλα του φυτού αυτού ως κατάπλασμα (ή και ξερά) είναι κατά των θεάσεων και καταγμάτων των οστών. Είναι ακόμη κατά τής κήλης. Κατά του έλκους τής κοιλίας και του δωδεκαδακτύλου. Χρησιμοποιείται με αφέψημα (15-60 γραμ. στα 1000 νερό). Ως σιρόπι (50 – 100 γραμ.). Χημικώς ή ρίζα του περιέχει: Άλθεϊνικόν οξύ, γλοιώδη ουσία, ταννίνη και πολύ πυρίτιο.
Από το βιβλίο του Ιγνάτιου ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ σύγχρονη πλήρης θεραπευτική με τα ΒΟΤΑΝΑ