Ζωγράφος προικισμένος με ανεξάντλητη αφηγηματική φαντασία και εξαιρετική ιδιοφυΐα, ο Τζαμπαττίστα Τιέπολο δημιούργησε στο Μιλάνο, στο Ουντινε, στο Μπέργκαμο, στο Βύρτσμπουργκ, στη Βενετία και στη Μαδρίτη μνημειακές τοιχογραφίες χαρακτηριστικές για τους απέραντους, λουσμένους στο φως ουρανούς και για τη χρησιμοποίηση μιας ιδιαίτερης τεχνικής πού δίνει την ψευδαίσθηση του βάθους. Μέσα σε αυτούς τούς τεράστιους χώρους, στις καθαρές και πάμφωτες ατμόσφαιρες, πού διακόπτονται από λευκά σύννεφα, συναθροίζονται μορφές μυθολογικές, αλληγορικές ή από τον κόσμο της λογοτεχνίας, με ροδαλές σάρκες και πολυτελή ενδύματα και μανδύες πού δημιουργούν ένα κλίμα μελοδραματικού μάλλον παρά τραγικού μεγαλείου. Στην ωριμότητα της ηλικίας του και της εξαιρετικά γόνιμης τέχνης του ο Τιέπολο, συνδυάζοντας τη σαιξπηρική επιβλητικότητα με τη ζωντάνια του μπαρόκ, πραγματοποιεί στη Βενετία το σκηνογραφικό του αριστούργημα, τις δύο μεγάλες νωπογραφίες (1745- 1750) της κεντρικής αίθουσας του μεγάρου Λάμπια που απεικονίζουν η μια τη «Συνάντηση του ‘Αντωνίου και της Κλεοπάτρας» και η άλλη «Το Συμπόσιο της Κλεοπάτρας»