Λέγεται και βιτρώ, από τη γαλλική λέξη vitrail στον πληθυντικό της. Το υαλογράφημα, βυζαντινή εφεύρεση του 4ου ή 5ου αι. θριάμβευσε στη δυτική αρχιτεκτονική όταν επικράτησε ο γοτθικός ρυθμός. Αν και δεν ήταν άγνωστο στους ρομανικούς καλλιτέχνες, αναπτύχτηκε στη Γαλλία το 12ο αι. και από εκεί διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη. Είναι ξακουστά τα θαυμάσια υαλογραφήματα στις πολυάριθμες γαλλικές εκκλησίες και στους καθεδρικούς ναούς της εποχής αυτής, στο Σαιν Ντενί, στη Σαρτρ, στη Ρουάν και στις αγγλικές και γερμανικές μητροπόλεις. Το 14ο αι. τα κυριότερα κέντρα κατασκευής υαλογραφημάτων στην Ιταλία, η Σιένα, η Ασσίζη και το Ορβιέτο, συνεργάζονταν στενά με τους μεγαλύτερους σύγχρονους καλλιτέχνες.

Στην Αναγέννηση η Φλωρεντία ανάλαβε ηγετικό καλλιτεχνικό ρόλο στην τέχνη αυτή και χρησιμοποίησε μεγάλους καλλιτέχνες σαν τον Γκιμπέρτι, τον Πάολο Ουτσέλο, τον Αντρέα ντε Καστάνιο κλπ. για τα σχέδια των υαλογραφημάτων του καθεδρικού της ναού.

Την εποχή του μπαρόκ, του ροκοκό και του νεοκλασικισμού, το υαλογράφημα παρακμάζει για να επανεμφανιστεί σε ορισμένα καλλιτεχνικά ρεύματα του 19ου αι., όπως των Ναζωραίων, των προραφαηλικών κ.ά., αλλά κυρίως στο ρεύμα «λίμπερτυ» των αρχών του αιώνα μας.

Οι σύγχρονες καλλιτεχνικές τάσεις μολονότι δεν υιοθετούν τη χρήση των υαλογραφημάτων σε ευρεία κλίμακα δεν την αποκλείουν εντελώς, καλλιτέχνες μάλιστα όπως ο Λεζέ, ο Λε Κορμπυζιέ, ο Σιρόνι και άλλοι πραγματοποίησαν με αυτά σημαντικά έργα· ωστόσο η χρυσή εποχή των υαλογραφημάτων παραμένει πάντοτε η γοτθική και η αναγεννησιακή περίοδος.