Ο Όσκαρ Ουάιλντ σε γελοιογραφική απεικόνιση, δημοσιευμένη το Μάιο 1884 στο «Vanity Fair».
Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1854 στο Δουβλίνο και πέθανε στο Παρίσι το 1900.
Συγγραφέας, που σπούδασε στην Οξφόρδη, όπου επηρεάστηκε από τις απόψεις περί αισθητικής του Τζων Ράσκιν (αν και δε δέχτηκε ποτέ τη θεωρία του για την ηθική βάση της τέχνης) και του Ουώλτερ Παίητερ· για ένα ορισμένο διάστημα μάλιστα μιμήθηκε την επιτήδευση των Γάλλων παρνασσιακών ποιητών και ιδιαίτερα του Θεόφιλου Γκωτιέ. Ταξίδεψε συχνά στο Παρίσι, όπου σπούδασε και ζωγραφική. Το ποίημά του Ravenna (του 1878) τιμήθηκε με το βραβείο Νιούντιγκαιητ και οι εκδότες αντιδικούσαν για το ποιος θα τύπωνε τα Ποιήματα του (1881). Τότε έφυγε και για την Αμερική, όπου έδωσε σειρά διαλέξεων για τη διάδοση των θεωριών του εστετισμού. Όταν το 1882 γύρισε στην Ευρώπη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου φάνηκε ότι ήθελε να μιμηθεί τον Μπαλζάκ, ενώ εγκαταλείπει το ύφος του «εστέτ». Η σπινθηροβόλα ευγλωττία του, η ανθρωπιά και η ευγένειά του τον έκαναν αγαπητό τόσο στα σαλόνια όσο και στον υπόκοσμο, όπου του άρεσε να συχνάζει. Στο Παρίσι τελείωσε δύο ρομαντικά δράματα: τη Vera (που παίχτηκε στη Νέα Υόρκη το 1883), εμπνευσμένο ως ένα βαθμό από τη Φεντόρα του Σαρντού, και τη Δούκισσα της Πάδουας εμπνευσμένη από τη Λουκρητία Βοργία και από τον Άντζελο του Βίκτορ Ουγκό, και έγραψε πολλές φορές το μικρό ποίημα Η Σφίγγα, στο οποίο είναι φανερή η μίμηση του Μπωντλαίρ. Μεταξύ 1885 και 1891 έγραψε παραμύθια, που τα συγκέντρωσε στα βιβλία του Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια (1888) και Το σπίτι με τα ρόδια (1891)· έγραψε επίσης διηγήματα, Το έγκλημα του λόρδου Αρθουρ Σάβιλ και άλλα διηγήματα (1891), από τα οποία το διήγημα Το πορτραίτο του κ. Ο.Χ. είναι εμπνευσμένο από τα Σονέτα του Σαίκσπηρ. Της ίδιας περιόδου είναι και το μυθιστόρημα Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ, που δημοσιεύτηκε στο Lippincott’s Monthly Magazine(το 1890 και σε βιβλίο το 1891), καθώς και μερικά ποιήματα και σημαντικά δοκίμια που συγκεντρώθηκαν αργότερα σ’ έναν τόμο με τίτλο Στόχοι (1891). Στο Παρίσι έγραψε γαλλικά για τη Σάρα Μπερνάρ το δράμα Σαλώμη, όπου είναι φανερή η επίδραση του συμβολικού θεάτρου του Μέτερλινκ. Μετέφερε στην αγγλική σκηνή με μεγάλη επιτυχία ένα είδος διαλόγου που τον χαρακτήριζε γνήσιο παριζιάνικο πνεύμα, με τις κωμωδίες. Η βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμηρ (1892), Μια γυναίκα χωρίς σημασία (1893), Ενας ιδανικός σύζυγος και Η σημασία του να είσαι ειλικρινής (1895). Από το 1893 όμως, η ιδιωτική ζωή του Ουάιλντ είχε αρχίσει να του στερεί την εύνοια της υψηλής κοινωνίας. Το 1895 μήνυσε το Μαρκήσιο του Κούηνσμπερυ για δυσφήμηση, αλλά έχασε τη δίκη και καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία σε δυο χρόνια καταναγκαστικά έργα. Καρπός της φυλάκισής του ήταν το Εκ βαθέων (που ένα μέρος του δημοσιεύτηκε το 1905 και ολόκληρο όχι πριν από το 1949) και Η μπαλάντα της φυλακής τον Ρήντινγκ, που τελείωσε σ’ ένα ταξίδι του στη Νεάπολη με συντροφιά τον Άλφρεντ Ντάγκλας και δημοσιεύτηκε το 1898. Η Μπαλάντα είναι το ωραιότερο από τα ποιήματά του και η αξία του δε γνώρισε διακυμάνσεις. Τέλος, ο Ουάιλντ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και πέθανε από μηνιγγίτιδα. Συγγραφέας με μεγάλο ταλέντο, εκπρόσωπος του ρεύματος, των «εστέτ» και των «ντεκαντάν », ο Ουάιλντ έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στις κωμωδίες του, που συνδέονται με την επηρεασμένη από το γαλλικό θέατρο παράδοση της Παλινόρθωσης.